Strona główna / Artykuły ślubne i weselne / Zdrowie i uroda

Są takie dni, kiedy nic nam się nie chce. Świat traci swój urok, życie traci sens. Odsuwamy się od znajomych, zamykamy w czterech ścianach i marzymy o świętym spokoju.

To stan, który od czasu do czasu odczuwa chyba każdy człowiek. Gdy jednak pogrążamy się w nim coraz mocniej, a uczucie przygnębienia i beznadziei nas nie opuszcza, może się okazać, że to coś więcej niż „zwykły dół emocjonalny”.

Świat wymaga od nas, kobiet, coraz więcej. Role społeczne zaczynają się na siebie nakładać, a oczekiwania z nami związane – rosnąć. Współczesna kobieta jest postrzegana jako osoba zaradna, doskonale zorganizowana, która jest jednocześnie pracownikiem (a coraz częściej także szefem), gospodynią domową, żoną, matką... Obowiązków przybywa z każdym rokiem jej życia i z każdym rokiem rosną wiązane z nią oczekiwania. Dochodzi do tego, że wiele kobiet coraz wyżej stawia sobie poprzeczkę, bierze na swoje barki coraz większe ciężary. W pewnym momencie nie wytrzymuje natłoku obowiązków – i zaczyna się łamać.

To tylko jesienna aura..

Tak często tłumaczą sobie przemęczone kobiety. I starają się nie zauważać faktu, że przygnębienie towarzyszy im niezmiennie o każdej porze roku. Jesień jest pod tym względem „wygodna”, łatwo jest swoje złe samopoczucie zrzucić na deszczową pogodę, mniejszą ilość słońca. Rzeczywiście jesienią łatwiej jest pogrążyć się w nostalgii, a wpływ na to ma wiele czynników (takich jak choćby mniejsza ilość ruchu, wcześniej zapadający zmrok czy niższa temperatura). To wszystko sprawia, że odczuwana latem energia i wigor odchodzą w niepamięć, a my jesteśmy bardziej skłonne do popadania w apatię. Gdy jednak mijają kolejne tygodnie i miesiące, a zły nastrój nie mija lub wręcz się nasila, warto stawić czoła problemowi i zadać sobie fundamentalne pytanie „Co tak naprawdę się ze mną dzieje?”.

Okazanie słabości – czy to powód do wstydu?

Wraz ze zmieniającym się wizerunkiem współczesnej kobiety, zmienia się także jej sposób myślenia. O ile kiedyś popularne było powiedzenie „chłopaki nie płaczą”, o tyle teraz można odnieść wrażenie, że ta pozbawiona sensu i racji bytu fraza, zaczyna się odnosić do obu płci.

Kobiety coraz rzadziej przyznają się do swoich słabości – również same przed sobą. Utrwala się w nich stereotyp „matki Polki”, która musi być uosobieniem wszelkich cnót. Silna, zdecydowana, ale jednocześnie troskliwa i czuła. Współczesne Polki to często kobiety sukcesu, odgrywające coraz większą rolę w kształtowaniu obrazu naszego kraju. Czy ktoś, kto jest doskonałym szefem, pracownikiem, żoną, matką, może sobie pozwolić na posiadanie słabości? Przecież to wstyd! Tak myśli niestety wiele z nas, po czym zaciska zęby i brnie przez życie dalej. Na twarzy prezentujemy promienny, beztroski uśmiech, podczas gdy w środku wszystko w nas cierpi i płacze.
Tymczasem przyznanie się przed sobą do słabości powinno być czymś naturalnym, tak samo jak naturalny jest fakt, że te słabości mamy. Każdy człowiek ma mocne i złe strony, dni lepsze i gorsze. Każdy z nas ma słaby punkt i ograniczoną wytrzymałość psychiczną i fizyczną. Nie sposób przejść przez życie nie odczuwając smutku, cierpienia czy przygnębienia. To uczucia nierozerwalnie z nami związane i zaprzeczanie ich istnieniu nie sprawi, że znikną. Wręcz przeciwnie – bagatelizowanie problemu i oszukiwanie siebie, może tylko zaszkodzić.

Kiedy świat traci wszystkie barwy...

Jeśli uczucie smutku i przygnębienia towarzyszy nam dłuższy okres czasu, powinnyśmy spróbować zastanowić się, jaka jest przyczyna takiego stanu. Może pogorszyła się atmosfera w pracy? Może ktoś z bliskich ma kłopoty? Przyczyn złego nastroju może być wiele. Dobrze, gdy uda nam się je wyodrębnić. Znając przyczynę chandry, jesteśmy w stanie podjąć próbę jej wyeliminowania. Jeśli jednak nie umiemy wskazać żadnego racjonalnego powodu, który mógłby stać się przyczyną naszego złego samopoczucia, to jest to już pierwszy sygnał, że coś może być nie tak. Jakie są inne niepokojące oznaki poza ciągłą apatią? Naszą uwagę powinny zwrócić:

• niechęć do kontaktów interpersonalnych - nawet, jeśli nigdy nie byłyśmy „duszą towarzystwa”, to zupełna utrata zainteresowaniami innymi ludźmi jest jednym z bardzo niepokojących sygnałów,
• brak zainteresowania własnym wyglądem – zaczyna nam być obojętne co mamy na sobie, zaniedbujemy swój wygląd. Po domu snujemy się wciąż w tych samych ubraniach, nie przywiązując najmniejszej wagi do tego jak postrzegają nas inni i w jaki sposób się prezentujemy,
• objadanie się lub unikanie jedzenia – każdy z nas reaguje inaczej na smutek, niektórzy tracą apetyt, inni chandrę „rekompensują” sobie jedzeniem. Nagła zmiana nawyków żywieniowych może być efektem obniżonego nastroju,
• utrata dotychczasowych zainteresowań – zaniedbywanie swoich pasji, odkrycie, że nic nie sprawia nam już przyjemności, brak umiejętności skupienia uwagi na tym, co wcześniej było dla nas źródłem radości i satysfakcji,
• poczucie bezsensu istnienia – postrzeganie siebie i swojego życia jako pasma nieszczęść i porażek. Jeśli dodatkowo zaczynają pojawiać się myśli samobójcze, nie można już dłużej zwlekać – trzeba zacząć działać, ponieważ stan dotkniętej tego typu myślami osoby, jest już poważny i nie wolno go lekceważyć
  

Niepokojących objawów może być oczywiście dużo więcej. Każdy z nas inaczej reaguje na trudne sytuacje. U niektórych złe samopoczucie widać na pierwszy rzut oka, inni potrafią skrywać je głęboko w sobie i nawet najbliższe im osoby nie są w stanie przez długi okres czasu zorientować się, że coś jest nie tak. Nigdy jednak nie wolno lekceważyć zmian zachodzących w naszym własnym zachowaniu, ani w sposobie bycia naszych krewnych czy znajomych. Zlekceważenie utrzymującego się, złego samopoczucia, może doprowadzić do rozwinięcia się poważnej depresji, z którą walczyć będzie w stanie już tylko lekarz. A przecież zareagować można – i trzeba – dużo wcześniej.

Pierwsza pomoc w walce z depresją

Liczy się czas – im szybciej zareagujemy na przewlekłe obniżenie nastroju, tym lepiej. Jeśli problem dotyczy nas samych, to warto porozmawiać o swoim złym samopoczuciu z kimś bliskim
i zaufanym. Wypłakać się, wyżalić – dać ujście złym emocjom. Najgorsze, co można zrobić, to zamknąć się w sobie i unikać kontaktu ze światem. Złe samopoczucie tylko się wówczas silniej w nas zakorzeni i sprawi, że wkrótce nie będziemy już miały ochoty na szczerą rozmowę z kimkolwiek. Przestanie nam zależeć na tym, by złego samopoczucia się pozbyć, potraktujemy je jako zło konieczne lub jakiś rodzaj kary, który musimy znieść. Zabraknie też sił na udawanie, że wszystko jest w porządku i zaczniemy coraz silniej pogrążać się w złych myślach. Dlatego tak ważne jest dzielenie się swoimi uczuciami z innymi, komunikowanie „Jest mi źle!”. Nawet jeśli nasz stan zacznie się pogarszać, nie będziemy już z tym problemem same - ktoś bliski będzie sobie zdawać sprawę z powagi sytuacji i pospieszy nam z pomocą. Największym błędem, jaki możemy popełnić, jest ukrywanie przed innymi swoich problemów. Obawa przed okazaniem słabości może przyczynić się do nieszczęścia. Zapamiętajmy raz na zawsze – mamy prawo do problemów, są one częścią naszego życia. Nie zaprzeczajmy istnieniu tego, co wpisane w ludzką naturę. I nie bójmy się o tym rozmawiać.
Jeśli z kolei problem złego samopoczucia dotyka kogoś z naszego otoczenia, spytajmy co się dzieje. Czasem widząc, że ktoś znajomy wydaje się przygnębiony, unikamy rozmowy na temat jego stanu, obawiając się posądzenia o wścibstwo i „wtykanie nosa w nieswoje sprawy”. Bojąc się reakcji – milczymy. Tymczasem brak jakiejkolwiek interwencji może wywołać u osoby zmagającej się z problemami myśl, że nikt nie dostrzega jej kłopotów, a jeśli nawet dostrzega, to nikogo one nie obchodzą. Dlatego nie wolno nam milczeć. Dyplomatycznie spróbujmy poruszyć temat złego nastroju, zaoferujmy swoją pomoc. Wyślijmy wyraźny sygnał: „Nie jesteś sam/a, jestem tu dla ciebie”.

Wizyta u specjalisty

Czasem niestety zbyt późno zaczynamy szukać sposobu na złe samopoczucie. Gdy zwykła chandra przerodzi się w depresję, pomocy najlepiej szukać u specjalisty – psychologa lub psychiatry.
Niestety wciąż wizyta u lekarza „od duszy” kojarzy się wielu osobom negatywnie. Brak umiejętności radzenia sobie z własnymi emocjami uważamy za powód do wstydu, kolejny dowód swoich słabości, których tak mocno próbujemy się wyrzec. Tymczasem psycholog czy psychiatra to taki sam lekarz, jak każdy inny, zajmujący się po prostu inną sferą życia i nieco innymi problemami. Niemniej jednak to właśnie psychologowie i psychiatrzy współcześnie odgrywają coraz większą rolę. Tak zwane „choroby XXI-ego wieku” to w dużej mierze choroby związane właśnie z emocjami. Należy do nich także depresja, na którą zapada coraz więcej osób, w tym również osób bardzo młodych. Szukanie pomocy i walka o powrót do zdrowia, nie powinna być postrzegana jako słabość.

Warto też zdawać sobie sprawę, że specjalista dużo szybciej pomoże nam uporać się z problemami, niż my same. Wyposaży nas w narzędzia służące do walki z chorobą i nauczy nas jak się nimi posługiwać, by osiągnąć sukces.

Pozwólmy sobie na bycie człowiekiem

Jak wygrać z depresją? Jak pokonać złe samopoczucie? Pierwszym krokiem w dobrym kierunku jest uświadomienie sobie tego, że mamy problem. Nie lekceważąc swoich kłopotów i zmartwień, przyznając się do słabości, przyznajemy się do tego, co oczywiste, a czemu tak często usiłujemy zaprzeczać – jesteśmy tylko ludźmi, mamy prawo do gorszych dni i problemów emocjonalnych. Gdy już przestaniemy lekceważyć swój zły nastrój, porozmawiajmy o nim z kimś bliskim. Spróbujmy wspólnie znaleźć wyjście z trudnej sytuacji. Dobrze jest się przemóc i wyjść do ludzi, szukać towarzystwa, unikać pozostawania sam na sam ze swoimi myślami. A gdy zorientujemy się, że problem jest ponad nasze siły i nie potrafimy poradzić sobie z nim same, ani wspólnie z bliskim nam ludźmi – poszukajmy pomocy u ekspertów. Wizyta u psychologa czy psychiatry to nie koniec świata. Koniec może nastąpić wtedy, gdy problem zlekceważymy. A na to nie możemy sobie pozwolić.

Jeśli po przeczytaniu tego artykułu uznałaś, że być może problem depresji dotyczy także Ciebie, skorzystaj z tego testu. Pomoże Ci on ustalić, czy Twoje złe samopoczucie to przejściowa chandra, czy też głębszy problem, z którym powinnaś zgłosić się do lekarza. Pamiętaj, że wynik poniższego testu to tylko wskazówka do podjęcia ewentualnych działań i że nie może być on traktowany na równi z diagnozą postawioną przez psychologa!

Jeżeli od dłuższego czasu odczuwasz przygnębienie i apatię, możesz także skorzystać z zamieszczonego poniżej telefonu zaufania.